یکی از شبهات این است : اگر خدا می خواست خودش می داد؟ پس من چرا به کسی بدهم که خدا نخواسته است به او بدهد؟ خداوند این شبهه را این گونه نقل می کند: وَ إِذَا قِیلَ لَهُمْ أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقَکُمُ اللَّهُ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَن لَوْ یَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ؛ و هنگامی که به آنان گفته می شود از آن چه خداوند روزی شما کرده انفاق کنید، کسانی که کافر شدند به کسانی که ایمان آورده اند می گویند: آیا به کسانی اطعام کنیم که اگر خدا می خواست خودش او را اطعام می کرد.(یس، آیه 47)

باید توجه داشت که از نظر آموزه های قرآنی اولا: همه اموالی که در اختیار ماست مال الله است و ما تنها امانت دارانی هستیم که باید این اموال را برای کمال خودمان و دیگران هزینه کنیم. در همین آیه نیز آمده است که ما گفتیم از آن چه خداوند روزی شما کرده به دیگران بدهید. خداوند در آیه 7 سوره حدید نیز می فرماید: وَ أَنفِقُوا مِمَّا جَعَلَکُم مُسْتَخْلَفِینَ فِیهِ؛ از آن چیزهایی که خداوند شما را در آن چیز خلیفه قرار داده انفاق کنید؛ یعنی پیش از شما دیگران از آن بهره می برند و آنان رفتند و حال شما آن را در اختیار دارید. این مال شما نیست و همان طوری که آنان گذاشتند و رفتند شما هم می گذارید و می روید. پس از این مال الهی که به امانت در اختیار شما است انفاق کنید و برای آخرت خود ذخیره نمایید. از این آیه صریح تر آیه 33 سوره نور است که می فرماید: وَ آتُوهُم مِّن مَّالِ اللَّهِ الَّذِی آتَاکُمْ؛ و به آنان از مال الله که به شما داده بدهید.

ثانیا:  خداوند در آیاتی از قرآن بیان می کند، همین مالی که به شما داده و شما اعتبار الهی مالک ظاهری این مال شده اید، همه این مال را مالک نیستید؛ زیرا بخشی از این مال از همان آغازی که در دست شما قرار می گیرد، مال دیگران است. از همین اموال می توان به بخش خمس و زکات اشاره کرد که از حقوق مستحقان و مقام  و منصب امامت است. هم چنین خداوند می فرماید: وَفِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ.؛ در اموال ایشان حقی برای سائل و محروم است.(ذاریات ، آیه 19) همین معنا را در آیه 22 سوره ق نیز بیان کرده است.

از این آیات به دست می آید که اصولا خداوند مال فقیر و سائل و نیازمندان را به در مال دیگران قرار داده و به شکل مشاع حق آنان در این اموال قرار داده شده است و اگر کسی حق آنان را می دهد از خودش نمی دهد، بلکه اگر در این اموال تصرف کند بی آن که حق آنان را بدهد در حقیقت خیانت در امانت کرده است. پس خداوند روزی همگان را داده ولی کاری کرده تا مردم آزمایش شوند و معلوم شود که آیا اهل امانت هستند یا خیانت؟ اگر کسی مال دیگران را بدهد و حق آنان را ادا کند کاری جز امانت داری نکرده است؛ اما اگر حق آنان را ندهد در حقیقت در امانت خیانت کرده است.

پس مال مردم خوار نباشید و حق و حقوق دیگران از جمله خمس و زکات را بدهیم و حقوق مستحقان را ادا کنیم. از همین رو در روایات آمده است: أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَرَضَ فِی أَمْوَالِ الْأَغْنِیَاءِ لِلْفُقَرَاءِ؛ خداوند عز و جل در اموال ثروتمندان برای فقیران حق را واجب و فرض کرده است.(کافی، ج 3، ص 498)